Hikaye bu ya; küçük bir kasabanın dört ayrı mahallesi varmış: Birinci mahallesinde "Evet, ama'giller", ikinci mahallesinde "Yapacağım'giller", üçüncüsünde "Keşke'giller" ve dördüncüsünde de "İyi ki yaptım'giller" otururmuş..

Her işe, "Evet" deyip, peşinde bir "Ama…" ilave etmek suretiyle sonu gelmez tartışmalar başlatmaktan, iş için bir türlü fırsat bulamıyorlarmış; birinci mahallenin sakinleri…

En göze gelir halleri de, suçu başkalarında bulmaktaki maharetleriymiş.

İkinci mahallenin sakinleri, "Tamam, yapacağım…" der, ama işi ertelemekten, ha bire fırsat kaçırırlarmış.

Sürekli dövünmekten, hepsinin dizleri yara bere içerisindeymiş.

Hiç eksik olmazmış dillerinden "Keşke" sözü üçüncü mahalledekilerin; sürekli geçmişin muhasebesini yaparlarmış.

Bunların da başları kan revan içerisindeymiş, duvara vurmaktan…

Kasabanın en yeşil bölgesinde, en güzel evlerin olduğu mahallede oturanlar ise, etraflarındaki her güzelliğe baktıkça ağızlarından, "İyi ki yaptım" sözü dökülürmüş.

Bu mahallenin sakinlerinin kusuru da, beyinlerinde mazeret üretme merkezlerinin olmamasıymış. Bu yüzden yaşadıkları ortam her zaman güzel, düzenli ve huzurluymuş.

Sık sık "İyi ki yaptım'giller Mahallesi'nde yürüyüşe çıkan "Keşke'giller", etrafa hayranlıkla bakarlarmış.

"Yapacağım'giller" de bu mahalleyi pek sever, "Keşke'giller"e takılıp yürüyüşe çıkmak ister, ama bir türlü fırsat bulamazlarmış.

"Evet, ama'giller" ise, mahallenin güzelliğini görmek yerine, ağaçların gölgelerinin yeterince geniş olmadığından, güneşin erken saatte doğması gerektiğinden şikayet ederlermiş.

Bu hafta hep beraber "İyi ki yaptım'gillerin" mahallesine taşınmaya ne dersiniz?

Kaynak: Bir e-posta grubu.