Yazınız için teşekkür ederim.Sondan başlayarak bir kaç sorum daha olacaktı cevaplarsanız sevinirim.Gerçeklikten bahsetmişsiniz,gerçek duyu organlarımızla algıladıklarımızmı yoksa öğretilenlermi?
Yaşamda her olgu karşıtıyla var(en azından biz öyle sanmaktayız)..hayat bir sanı aslında/bir zandan ibaret,duyduklarımızı,gördüklerimizi beynimiz nasıl algılarsa/yorumlarsa ona göre yaşıyoruz..Öylemi??
Yaşam yaşadıkça,deneyimlendikce bizi hafifletir derken acı çekerek artık acıya alışırız,bir yerde mazohist duygular besliyoruz..bize hayatın öğrettiği bu mudur? Dayanıklı kılmak,dayanabilme gücü..Ya kurallarına göre oynarız ya da yok sayar yaşadıklarımızı her günü yeni bir gün bilir dünü hiç yaşanmamış sayarak aldırmayız..Peki ne kadar yalanlayabiliriz kendimizi,acılarımızı,aldanmışlığımızı?
Bir yerde sorumluluktan bahsetmiştiniz,birey temelli,ben merkezli yaşantıda bencilleşmek o kadar doğal ki kendimize karşı sorumluluklarımızı bile yerine getiremezken,nasıl diğer insanlara karşı sorumluluklarımızı yerine getirebilirizki?Bazen kendine bile dayanamıyor insan..
Sonuçta yaşayıp öleceğiz her canlı gibi,madem ki öleceğiz neden yaşamıyoruz diyebilmek istiyor insan ama yaşadıkca,yaşlandıkca,kaybettikçe gözüne çöp gibi batıyor zaman.Ne acıdır ki hiçbirimizin soyadı polyanna değil,bence temelde insanın kendisiyle barışması lazım ama bu o kadar zor ki..

p.s:Bir abi nasihatı,demişti ki birisi sana ''benimle evlenirmisin?'' diye sorduğunda ona vereceğin cevap ''sen olsan kendinle evlenirmisin olmalı''