Portakal yokuşunu çıkar

güneş

her sabah

boğazdan gelen bir gemi

yelkenlerini unutmuş rüzgâr

savrulan yelelerinde bir beyaz at

şafak…

evler uyuyakalmış

evler gecenin yorgunu

gözleri kamaşarak

gülümser…

bahçelerde dallar

dallarda portakallar

gülümser…

tahta çitler ya da

sarıp sarmalayan

teneke saksılarda fesleğenlerdir…

yokuş desen bir nehir

kıvrımlarında köşetaşları

kaygısız bekçiler

içlerinde hikâyeler sırverir…

portakal saçlı çocuğun

yüzünde çil çil bir resim

asılı

tanyeri pususunda

kurşunvızıltıları

sıvanıp kalmış…

ölü bir kadının sürüklenişinden çok

yere düşen

kanportakalları

ki içlerinden biri yuvar yuvar

yokuşun nehrinde…

portakal renginde

dönüşündedir güneş…