Alıntı: Burada 'umut' olacak olanlar bağımsızlığı olamayan memur konumundakiler mi yoksa hukuk biliminde tanımı yapılırken sıralanan niteliktekiler mi, sizce hangisi olmalı ?

Esasen dileklerde de hemfikiriz, örtüşmeyen gerçeklerde de.

Umut, TAM BAĞIMSIZ olarak kürsüye çıkıp hüküm kuracak olanda, umut, kamu adına iddianamesini hazırlarken, bağımsız ve kanun gereklerine özen göstererek iddianamesini hazırlayanda.

Bunları yaparken, kişisel kaygılarını elinin tersiyle itip, üzerindeki cüppenin hakkını vererek görevini yapacak olanlarda.

Ataması yapılıp göreve başlayan hiç bir yargıcın, kişisel kaygı duymaya hakkı olmadığını düşünüyorum. Mevcut gerçekler çerçevesinde, her iki görevi de yapmak, ünvanlara yaraşır biçimde "kalmak" kolay değil, ama hiç birinin de "kişisel kaygılarıma yenik düştüm, siz söyleyin haksız mıyım" demeye de hakkı yok.

Ben bu güzel mesleği bilerek seçmemişsem, bilerek seçenlerin de aynı gerçekleri bildiğini ve bilerek oralara geldiğini, gerekirse savaşmak zorunda kalacaklarını (otorite olduklarını sananlarla ve gerektiğinde kendileriyle) bildiklerini varsayarım. Yalvaran bakışlarla yargıca bakan, hakkının teslimi umudunu inançla kürsüde arayan mağdurun, davacının, davalının vs. nin yüzüne, dosdoğru ve aydınlık, korkusuzca bakmaları gerektiğine inanırım. Verecekleri kararlarda bağımsızlıklarının zedelenmesinin mazereti olamaz.

Bunlar olması gereken.Umut, olması gerekeni, tam bağımsızlığın karşılığı olan, eksiksizce yerine getirenlerde.

Ama olması gerekenin her zaman olmadığını hepimiz biliyoruz.

İlk mesajıma aldığım kanun maddesi örnekleri, atamalar, nakiller vs ile ilgiliydi. O alıntılarla, çok çeşitli gerekçelerle atama,geçici görevlendirme ve nakillerin yapılabileceğini anlatmak istemiştim.

Elimizden geleni yapmak elbette önemli. Ama çok da sınırlı. Şikayetçi konumuna gelecek olan, savaşmak zorunda kalacak olandır ve mücadelesinde kendisine kendisinden fazla yardımcı olabilecek merci bulmakta zorlanacaktır. Yargıç olmak bu yüzden önemlidir, bu yüzden saygı duyarız. Bu saygınlığı zedelemeyerek kürsüde kalmak da, umudun ta kendisidir.

Saygılarımla.