Sanki bunca yıl hiç büyük bir şehirde yaşamamışım gibi. Sanki üniversiteyi Ankara'da okumamışım da hep böyle küçük sakin doğasıyla yeşili ağacıyla bir yerde yaşamışım gibi.. Sonunda tam hayallerim gerçek oldu diyip sahili de olan küçük bir şehirde de bir konaklama hali yaratmış ve ana merkezimiz yine burası olarak kalacak derken nerden çıktı bu İstanbul! diyorum kendi kendime. İstanbul hep korkuttu beni sanırım. Gezmeye gitmelerde de dönüşleri sevdim ben. Şehirde bile değil ormanın içinde otururken ve şehirden dönüşte arabayla dağa doğru tırmanıp yokuştan yukarıda o ormanın içinde ağaçlarla dolu yuvama dönerken bile bir oh çekerken ve sarmaşık güllerinin altından geçip apartmana girerken şimdi o koskoca kalabalık şehirde yaşamak tam bir işkence değildir de nedir ki?