Benim bir merdivenim var.
Yıkıldı, yakıldı. Her defasın da yeniden kurdum. Masmavi denizden, berrak suyun , dibini görerek yürüyerek ilerledim.

Kendi etrafımda dönerek gözümün alabildiğince çevreye baktım.Sadece maviydi.Bir de gökyüzünde beyaz bulutlar…

Geniş basamakları var, etrafında gümüş renkli trabzanlar ve rengi beyaz mı beyaz..Göz alırcasına..Gökyüzüne uzayıp gidiyor. Ama basamaklar yormuyordu kimseyi. Geniş ve ferah.

Yorgunum. Güneş pırıl pırıl ama yakmıyor. Rüzgar saçlarıma dokunuyor, üşütmüyor, serinletiyor. Bir de suyun mükemmel yumuşaklığı..

İlk basamağa yükselmek için bir adım attım.Zamanında buraya koyduğum dostlarımı hatırladım.

Gülümsedim.

Çocukluktan çocuk arkadaşlarım.

Düşündüm zamandan uzakta.

Sonra bir adım daha attım yükseğe, ikincideyim.Okul sıraları geldi gözümün önüne.Andımızı ben söyleteceğim mücadelesi sonra.(Ya ben hep erken giderdim o zamanlar.Tabi ki benim hakkımdı.)

Kimdi sınıf birincisi? Ben mi? Yoksa Koray mı? Bendim…Çünkü aynı zaman da çok konuşurdum…

Sonra bir basamak, bir basamak daha..Hep insanlar aklıma geldi yukarı çıkarken. Dostlar, arkadaşlar, sevgiler..

Aşk, evlat, aile, işyerindekiler, hatta on yıl önce alışveriş yaparken mağazada tanıştığım mavi gözlü güzel., ilk hastam vs.. Kimi altta, kimi ortada, kimi yan yana. En tepe de ise ailem. Ve rahmetli babamın hayali. Herkes alışmış yerine..Alışmasalar iyi olurdu.

Benim basamaklarım hep değişir. Canlı gibi uzar, kısalır . Bazen düşen bir dostun arkasından ağlar da ağlar.Ben insanları bu basamaklara göre yerleştiririm.Haberleri olmadan.

Davranışlar adımdır.Güven ve sevgi de.Yerine razı olmayan hop yuvarlanabilir aşağıya. Kimi de bir cümle de hop ortada.

Biliyorum kimsenin bu durumdan haberi yok. Olsa belki de darılırdı.Ama merdiven benim değil mi ona göre yerleştirmekte benim hakkım.

Gönül de benim gönlüm…

Zirvenin son 3 basamağı boş uzun zamandır…

Oraya kimseyi koyamıyorum. Hoş ben koysam da yine söylemem.

Nur’un Gönül Merdiveni.

Sırdır…