Bu alana bir atasözü bulup yazabilmek için, bazen uzun süre düşündüğüm oluyor. Bazen de bulduğum ve yazmak istediğim sözlerden vazgeçiyorum ve yazmıyorum. Gerekçe mi? Açıkça söylemek gerekirse bazı sözleri yazmayışımın gerekçesi o sözlerin bana çok sathi gelmeleri ve çağı geçmiş bir düşüncenin bir dünya görüşünün ürünleri olmaları.

Şimdiye kadar şöyle düşündüm; mademki ben bu sözleri yazıyorum, o zaman hoşuma gidenleri ve beğendiklerimi yazarım, çağdışı bir dünya görüşünün ürünü olan sözleri yazmam. Halen de aynı düşüncedeyim, ama böyle düşünmeme rağmen bundan sonra atasözü diye nitelendirdiğimiz ve atasözü olarak uzun süreden beri söylenegelen sözleri onları beğenmediğim halde yazacağım. Yanına bu söz hakkında benim düşüncemi belirten kısa bir yorumla.

İsterseniz bugün zekasına ve söylemek istediklerini az ve öz olarak ifade etme konusundaki yeteneğine hayran olduğum Ziya Paşadan başlıyalım:

Nush ile(nasihat ile) yola gelmiyeni etmeli tekdir;
Tekdir ile uslanmıyanın hakkı kötektir.

Kısa Yorum:
Dayak eğitim ve öğretim sistemimizde gelenkselleşmiş yeri olan bir terbiye yöntemidir. Çocuklarını dövdüğü için başı gençlik dairesi ile derde girmiş olan ve çocukların aileden alınıp başka bir yere yerleştirilmesi söz konusu olan babanın söylediklerini halen unutamıyorum “Ben dayak yiye yiye büyüdüm ve adam oldum, çocuklarımı da öyle yetiştireceğim, bana kimse karışamaz. Bu babanın söylediklerinde büyük bir gerçek payı var oda şu; kendisi dayak yiyerek büyüyen anne ve babalar aynı eğitim sistemini çocuklarına da uyguluyorlar. Ve bu yöntem Türkiyede nesilden nesile aktarılıyor.

Dayakla büyümenin genç dimağları nasıl zedelediğini ve bunun toplumda ne gibi zaralara yol açtığını belirtmeme gerek yok zannedersem. Bu terbiye sisteminin toplumumuzda ne gibi çarpıklıklara ve şiddet olaylarına yol açtığını görebilmek için toplumumuza bir göz atmak yetiyor bence.

Saygılarımla