ük ki....biz sadece görebileceğimiz kadarını görüyoruz...öyle oyunlar oynanıyor öyle yalanlar söyleniyor ki...biz yine de dünya tertemiz kalacak masallarına inanıyoruz....ben dünyayı ne kadar güzellikle buldum ne kadarını kendime yansıtabildim ki yarınıma,geleceğime miras bırakabileyim...kaç kez son mektupları yazdım..kaç kez hayatın bağlarını tek bir cam kesiğiyle ya da tek kurşunla bitirmeyi düşündüm..çok kez bir daha güneşin doğmaması için gözlerimi kapadım..ama yine de yorgun sabahlara parmaklarımın arasına dolaşmış birkaç umutla uyandım.bunlarla hayatımdaki sökükleri yamamaya çalıştım..ama bir baktım ki aslında hayat zaten yokmuş...her günü birbirine ekleyerek bunu zaten ben yaratmışım..ve kendi eserimi kendim yakıp yıkmak istemişim....her ressam her şair gibi eserimi ben de geleceğe bırakmak isterdim...ama bir insan eser oluşturuyorsa onu kendi yok etmelidir diye düşünüyorum...eğer bu hayatı ben örmüşsem bu paçavrayı bozmak da benim hakkımdır elbette ki...bir katilin elinden ya da şapşal bir şoförün elinden ecelim gelecekse bu ölüm beni alçaltır..benim gözyaşlarıyla yıkadığım her günü,kırgın tebessümlerimi,elimden çalınan hayallerimi,kabuslara sattığım düşlerimi yok edecek kişi benden başkası olmamalı..
gelecek yalan....hepsi kandırmaca ...sadece zavallıca avuntular...uğrunda ölünecek bir şey yok...kavgaya değer bir amaç yok..tüm niyetler süslenerek bize güzel gibi gösterilmiş...gülen yüzlerdeki karanlık gözleri göremedik....bize uzanan ellerin aslında uçuruma çekebileceğini göremedik...sevdik....neyi sevdiğimizi düşünmeden sadece yüreğimizi dinledik...oysa yürek çaresizdi oysa yürek bitkindi...tekrar kırgınlıkların kor alevlerine verdik bile bile bu kalpleri...umudumuz var dedik...umut neydi ki?daha tanımını bile yapamadığım bir şeyin hayatımı belirlemedeki kifayetsizliğini daha önceleri bilemedim..Ve bugün...daha da yorgunum....bir insanın yaşı kadar değil yaşadıkları kadar konuşması gerektiğine inanırım...oysa şimdi tüm bu inançlarımın,prensiplerimin,ya da varmış gibi farzettiğim umutların yok olmasını, takvimleri yine aynı yerden kaldığım sayfadan
okumaya başlamamayı isterdim...
erdemli bir insan olmaya çalıştım..sevilmeye çalıştım..başkalarına değer verirken kendi değerimi günden güne yitirmeye başladım...insanları tanımaya çalışırken kendime yabancılaştım..oysa kendimden başka kimim vardı ki?kim vardı benim ruhum kadar yakın?hangi dostun elleri nefesim kadar sıcaktı ki?hiçbiri...hiç kimse...kendim gibi olamadım şimdi ben de....tek varlığım olan benliğimi de kaybettim..ey Tanrı-Allah-Yaradan-Rab...Nasıl hitap edeceğimi bilmiyorum..şimdi sen bir kulunun böyle g