Alıntı: Bir dönem AİHM'de Türkiye'nin avukatlığını yapan Prof. Dr. Bakır Çağlar ise her davanın buraya taşınmasını "Türk avukatlarının hukuksal şizofrenisi" olarak değerlendirdi.

Pek çok Türk'ün yurtdışında yaşamak ve çalışmak yönünde çabaları Türkiye'nin ekonomik ve sosyal yetersizliği ile ilgili olduğu gibi, pek çok Türk'ün AİHM'e başvurması da Türkiye'nin hukuki alandaki yetersizliği ile ilgildir. Bunun şizofreni olarak nitelendirilmesini ve özellikle de avukatlara faturalandırılmasını hatalı buluyorum.

AİHM'e başvuran Alman sayısı Türk sayısından azsa, bence bunun nedeni Alman Adaletinin Alman vatandaşını yeterince tatmin etmesidir. Türk adaleti de Türk vatandaşını tatmin ettiğinde alternatif çözüm arayışları (AİHM, ihkak-ı hak, mafya oluşumları vs.) de azalacaktır.

AB uyum kriterleri adı altında Türkiye'nin her alanda işine karışmayı bir görev edinmesine karşın, bir türlü farkında olamadığı gerçek Türkiye'de teori ile pratiğin birbirinden farklı olduğudur. Türkiye'de bir yasayı çıkartmak birşey ifade etmez, güç olan bunu idareye veya bazen de vatandaşa uygulatmaktır. AB bu gerçeğin farkına varıp, uyum kriterlerini yasama faaliyetleri üzerine değil, bu faaliyetlerin yürütme ve yargıya yansımaları üzerine kurarsa, o zaman AİHM'in usul hukukunu değiştirmek zorunda kalmayabilir.

Ayrıca gazetenin verdiği dava örneklerinin AİHM'e uygun nitelikte olup olmadığı da tartışılabilir. AİHS devletin insan hakları ihlalleri ile ilgili bir uzlaşma ve tazminat mekanizmasını öngörmektedir ve bu sözleşmeye göre mülkiyet hakkı da insan hakkı kapsamı içinde değerlendirilir. AİHM'in bugüne kadar verdiği bazı "davayı kabul" kararlarını hatırlarsak, gazetenin verdiği dava örneklerinden pek de farklı olmadıklarını görüyoruz. Yargının iyi işlememesi nedeniyle maddi zarara uğramanız AİHM'in pekçok kararında insan hakkı ihlali olarak kabul edilmiş ve davacı lehine tazminat ile sonuçlanmıştır. Bu durumda gazetede verilen örneklerin bir kısmının da bu kapsamda değerlendirilmesi son derece olasıdır.