Sanırım şiddetten kurtulmanın ilk yolu, aile içinde sevgi ve saygıya dayalı bir ilişki . Sağlıklı bir iletişimle bu sorunun çözülebileceği kanaatindeyim.
Ailede sevgi ve saygıyı, sorunların konuşularak hal yoluna gidildiğini gören, kendisine değer verildiğini hisseden çocuk bu aile modelini kendisine örnek alacak. Kendiside sorunlarla karşılaştığı zaman ailesiyle paylaşacak, sorunları bastırmak yerine çözüm arama yoluna gidecektir.
Oysa ailede dayak yiyerek büyüyen, annesinin sürekli dövüldüğünü, aşağılandığını gören çocukda bu aileyi kendisine model alacaktır. Sürekli baskı, şiddet ve sevgisiz bir ortamda büyüyen çocuklarda doğal olarak psikolojik olarak bir takım travmalar oluşacaktır.
Bu çocukları çevrelerine, hayvanlara, arkadaşlarına zarar veren sürekli kavga eden yada tam tersi kendisini çevreden izole ederek çevrelerine kapatarak bütün stresini gerginliğini ailesine boşaltan kişiler olarak görüyoruz. Fakat bu onların eğitim hayatlarını dışarıda başarı sahibi olmalarını engellemiyor.Çünkü bu çocuklar için genel olarak şiddetin asıl yeri aile, iş hayatında başarılı olmaları ailelerine karşı şiddet uygulamalarını engellemiyor.
Bizler buzdağının sadece dışarıda kalan kısmını görüyoruz; oysa göremediğimiz dışarıya yansımayan, duvarlar arasında neler yaşanıyor...
Hastalık kısmana gelince bu insanların psikolojik sorunları olduğunu düşünüyorum, fakat onlar bu rahatsızlıklarının farkında bile değiller.
Aileleriyle mutlu olmayı , iletişim kurmayı bilemedikleri için mutsuzlar. Bunun üzerine birde çevresel faktörler eklenince işsizlik, ekonomik sorunlar gibi işte o zaman her şey çığırından çıkıyor aile içi şiddetin boyutları olabildiğine genişliyor.



Saygılar