Koku alan diğer canlılarla karşılaştırdığımızda, insanların koku alma duyularının gelişmiş olduğunu öne sürmek güç biraz. Köpekler 48 saat sonra bile kokuya dayanarak iz sürebiliyor. İnsanda kokunun izi birkaç saniye sonra siliniyor. Buna rağmen insanların koku alma olanakları azımsanacak türden değil, görme duyusuna kıyasla çok gerilemiş olsa bile; 10.000 in üzerinde kokuyu birbirinden ayırabiliyor insanlar.

Patrick Süskind’in kokuyu ana tema olarak işleyen kitabı Parfüm(Das Parfum) ilk çıktığında satış rekorları kırmıştı. Türkçeye ‘Koku’ olarak çevrilen kitap başarıyla filmleştirildiği için, şimdilerde yine en çok satan kitaplar arasında Almanyada. "Koku’yu(Das Parfum) kokunun Avrupa'daki tarihçesini bilmeden okuduğumda kitap o kadar hoşuma gitmemişti.

Alain Corbin’in araştrımalarına göre kokunun ilginç bir tarihi var. Bizler "Kötü kokan herşey öldürmez, öldüren herşey kokmaz" prensibinden hareketle kokuları değerlendiriyoruz. Corbin’e göre bu herzaman böyle değildi. 18.ci yüzyılın ortalarına kadar kötü kokan herşey tehlikeli olarak kabul ediliyor ve hastalıkların kaynağı olarak görülüyordu. Sadece kötü koku değil, kokunun kendisi bile kötü bir şey olarak kabul ediliyordu. Kötü kokuların değil mikropların hastalık saçtığını Pasteur ispatlamıştır.

Alain Corbin Fransız Devrimi ile birlikte bir ‘Koku Devrimi’nin yaşandığını, o zamana kadar kötü kokular içinde yaşıyan insanların temizliğe önem vermeye başladıklarını ve güzel kokular sürmeye başladıklarını söylüyor. Corbin’e göre insanlar kendi benliklerini(kokularını) koklamak ve bunu başkalarına vermek istiyor.

Corbin’in düşüncelerine dayanarak ‘Koku’yu yazan Süskind’in kahramanı kendi kokusu olmayan bir kişi. Güzel koksun diye güzel kızları öldürüp cesetlerinden elde ettiği parfümü vücuduna sürüyor.

Corbin’in insanların kendi kokularını diğerlerine verme düşüncesinden yola çıkarak, neden güzel kokular süründüğümüzü anlamak zor bir iş değil, özellikle karşı cinsten olanlara vermeye çalıştığımız kokularımızı.

Saygılarımla