İnsan bazı şeyleri unutamıyor,,, şey dediğim bir olay, bir insan, bir kadın ve onun yüzü,,, yüzler baktığın yere göre farklı portreler çiziyor insanın zihninde,,, sokakta mısın, deniz kıyısında mısın yoksa ormanda, bir dağ başında, bir evin içinde misin,,,, evet bu son üçü bir arada, adı yayla üstü dağ, etrafı orman, ahşap evi aydınlatan lüks lambasından gelen ışık yüzünün yarısını aydınlatıyor ancak, diğer yarısını kuzineden gelen sıcaklığa vermiş,,, aylardan ağustos ama hava soğuk, yükseklerdeyiz ya,,, kısa kesilmiş siyah saçları ama çok değil, uçlarında beyazları var,,, gündüz pınarın başındaki kır sofrasında gördüğümde daha gençti, daha şendi,,, şimdi öyle değil, sanki yaşını ve hüznünü bu evde saklamış, kimliğini de,,, tuhaf değil mi, yaşadığı büyük şehirde hiçbirisi ilgilendirmiyor onu, ne zaman yani yazları alıp başını gelse bu ana ve baba ve ata topraklarına işte o zaman hatırlıyor, hepsini birden,,, adını bile…

Loş aydınlığın daha da hüzünlendirdiği yüzü değil sadece zihnime kazınan, söylediği, ağzından bir çırpıda çıkarıp o an için rahatladığı ve gündüzki karşılaşmamızdan o ana dek bir çakıl taşı gibi dilinin etrafında dolaştırıp durduğu anlaşılan şu sözcük ama “ben” zamirinin ardına takılıvermiş “Ermeniyim!”,,, o yaylada birlikte oldukları pek çoğunun çoktan geçmişinden silip attığı, atmak zorunda kaldığı hatta katı bir reddiye halinde içselleştirdikleri insanın en doğal haliyle sahiplenebilmesi gereken kimliğinin adı,,, bir süre sonra yanından ayrıldığımda o geceyi rahat bir uykunun kollarında geçirecek,,, bense yüklendiğim huzursuzluğu sabaha taşıyacak ve sonraları ne zaman hatırlasam yüzyılın yalnızlığındaki bu kadını, utancımdan kulaklarım kızaracaktı.