Bu güne kadar hep komik anılarımı anlattım, trajik anılar da var oysa.
Avukat olduğum ilk yıldı, Barodan bir Adli Yardım dosyası için görevlendirildiğim bildirildi. Dava konusu ise şöyle: Kayınpederi damadına ve kızına apartmanın bodrum katını, alın burayı ev haline dönüştürün, burayı da sizin üstünüze tescil ettireyim diyor. Damat varını yoğunu ortaya koyup, inşaat halinde olan ancak kayınpederin işçilerinin dokunmadığı bodruma banyo, mutfak ve bunlar için bilimum su ve elektrik tesisatını yapıyor. Apartman bitince kayınpeder bu daireyi vermiyor, tahliye davası ve akabinde icra aracılığıyla ile damadını bu daireden attırıyor. Bu olaylar esnasında kızına ; boşanırsa bu dairede çocuklarıyla oturmasına izin vereceğini söylediğinden kızı da damattan boşanıyor. Buraya kadar kayınpederin yapmadığı yok,damadın elinde yaptığı masrafları gösterir fatura , belge var ve daire inşaatında çalışan bir sürü işçi de şahitlik yapacak, başaracağıma inandığım bir alacak davası yani. Neyse davayı açtık, tebligatlar gitti, kayınpederin kardeşi ve müvekkil anlaşmaya geldiler (bu arada müvekkil, vasi talebi olsa reddedilmeyecek derecede saf ), müvekkil davadan feragat ettiğini söyledi, okuma yazması olmadığından komşu bürolardan iki şahit huzurunda feragat dilekçesini okuyup imzalattık. Prosedür bitti çaylarını içerlerken, feragat nedenini sordum müvekkilim kayınpederim öldü dedi, başsağlığı diledim. Akşam üzeri bir markette alışveriş yaparken müvekkilin eşi aradı, iki gözü iki çeşme. Babasının aleyhinde dava açılmasını hazmedemediğini, adliyeye davalı olarak gelmeyi onur meselesi yapıp kendimi yakarım gitmem dediğini ve kendisini yatağında benzinle yaktığını , tanınmaz hale gelerek vefat ettiğini söyledi, kendime geldiğimde etrafımda bir sürü insan var ve birileri yüzüme su serpiyordu.