hayat, cuma gecesi tüm huzurunla "yarın asla dışarıya çıkmayacağım ve bütün gün evde yatacağım" dedikten sonra, cumartesi sabahına, odana gözü yaşlı ablanın girererek, "Zafer, abimin bindiği uçak kaçırılmış" cümlesiyle uyanmak; salona geçer geçmez gözü yaşlı ev ahaliyle karşılaştıktan sonra, gözlerinin dolması; öğlen saatlerine kadar televizyon karşısında bir umutla beklerken gelen onlarca telefona sesin titremeden cevap vermeye çalışmak, sonra kaçırılan uçaktan atlayarak ve ayağını burkarak kurtulan abinden telefon gelmesi ile derin bir "ohhhh" çekmek ve apar topar havalimanına giderek tuhaf bir hisle, patlayan flaşlar arasında, 4 saat bekledikten sonra, topallayarak çıkış kapısından görünen abinin boynuna sarılmaktır... Tüm bunlardan sonra da "hukukçu olmak mı, keskin nişancı mı?" sorusunu öylesine bir kendine sormaktır ...