Çocukluğumuza dair ne hatırlıyoruz.İyi anılar mı yoksa kötü anılar mı daha çok aklımıza geliyor.
Ve acaba çocukluğumuzu ne sıklıkta düşünüyoruz.
Belki çoğumuz büyüdüğümüzde de çocukluğumuzun sihirli havası içinde yaşarız ve bu çocukluk, ufak tefek ve bazen çok büyük mutsuzluklar olsa dahi bir mutluluk dönemi olarak bize yansıyıp durur.
Ben daha çok kötü anılarımı anımsıyorum...ama çocuklara ve gençlere yani benden daha genç olanlara (burada benden genci var mı bilmiyorum ama)imreniyorum bazen... bu çocukluk özlemimidir bilmiyorum ama her anı hak ettiği gibi yaşamalıyız, değerini bilmeliyiz diye düşünüyorum. Zaman geçip yaşlandığımızı hissettiğimizde, daha doğrusu üzerimizdeki sorumluluklar bir bir arttıkça ve bazı sorunlar gündeme geldikçe tek aklıma gelen sorumsuzca yaşadığımız çocukluk zamanlarımız.....
En azından artık değerini bile bile yaşamayı öğrendim ve inşallah hepimiz öğrenmişizdir çünkü zamanı geri getiremiyoruz........
O zaman yaşadığımız anın da tadını çıkarmamız gerekiyor.
Çocukluğuma dair en çok aklıma gelen ve yüreğimi sızlatan an;
Bana hiçbir zaman ismimi söylemeyip “gubuşum” diyen ağabeyimin (bu kelimenin Kurban olduğum’un kısaltması olduğunu yıllar sonra öğrendim)beni eğlendirmek için karda kaydırırken benim beceriksizliğim yüzünden düşmem ve babamın ağabeyimi azarlaması ve ağabeyimi trafik kazasında kaybettiğimiz o acı gündür.
Ne tuhaftır ki çocukluğuma dair çok güzel anılar gelmiyor aklıma ama çocukluk günlerimi de deli gibi özlüyorum.
Ne yaman çelişki değil mi?
Her insanın içinde bir çocuk vardır sanırım.Hepimiz onu dışarı çıkartsak acaba dünya daha güzel olur mu?
Ne dersiniz?