Şu terzi hikayesini yazmak farz oldu.

Bilgeye sormuşlar:

'Efendim, dünyada en çok kimi seversiniz?'
'Terzimi severim' diye yanıtlamış.
Soruyu soranlar şaşırmışlar :
'Aman üstad, dünyada sevecek o kadar çok kimse varken terzi de kim oluyor? O da nereden çıktı? Neden terzi?'
Bilge yanıtlamış:
'Evet dostlarım, ben terzimi severim. Çünkü ona her gittiğimde, benim ölçümü yeniden alır. Ama ötekiler öyle değildir. Bir kez benim hakkımda karar verirler, ölünceye kadar da, beni hep aynı gözle görürler.'


Bitti.

Aslında bitmedi. Misal genel anlamda yaşam canımızı yaktıkça hepimiz zaman zaman bütüne kızıyoruz. Küçük parçalar bazen üst üste geliyor. Yahut, dünya üzerinde gördüğümüz ve katkımız olmayan kötülükleri değiştiremiyoruz. Başkaları mutsuzken mutlu olmaktan utanıyoruz. Dahası olumsuzluklara olumlu katkı yapamadıkça ve yapamayacağımıza da inandıkça, ironi başlıyor. Anlamsızlık duygusu yaşam köklerimizi zedeliyor. Ama yaşarken ölmemek, dahası çürümemek için nefes almaya ihtiyacımız var. O yüzden aslında sevgili Koray'ın bu son yazılarını ben hiç ciddiye almıyorum ) Bir sene sonra dönüp bakarsanız -Yahut Admin'in dediği gibi geri dönüp geçmiş yazılarına bile bakmak yeterli aslında!-, işte buraya da yazıyorum

Sevgiler, selamlar

*PS: Bir yazı hatırlıyorum, şiire karşı hiç ilgim yoktur ama bu şiir gerçekten harika... gibi bir cümle