Dedikodu şifahi kültürün egemen olduğu toplumda daha yaygındır. Yazıyla bir artı değer ortaya koymayan, meramını anlatamayan toplum dedikoduyla deşarj olur. Ortada yazılı metin olmadığı için sorumluluğu almaksızın bir iddiayı ortaya atmak rahattır. Neticede “herkes öyle söylüyor” der ve sorumluluğu havaya atarsın.
Dedikoduda mantık aranmaz. Söyleyen kişi ispat zorunda değildir. Eğitimsiz ve boş zamanı çok olan toplum katmanlarında hızlı yayılma istidadı gösterir.
Dedikoduların bir kısmı hasetten beslenir. Çekemediğimiz insanları çekiştirerek rahatlarız. Bizden zengine hırsız, bizden fakire beceriksiz olarak bakmak erdemsizliktir.
Dedikodu üzerimizde o kadar baskı yapar ki “el âlem ne der” diye acılarımızı içimize gömeriz, kendimiz olamayız, hep görüntüyü kurtarmaya çalışırız.
Avukatlık mesleği de halkla çok içli dışlı bir meslek olduğundan dedikoduya açık bir meslektir. Birçok kişi Avukatı para karşılığında adalet dengelerini değiştiren bir aktör olarak görür. Muhtaç olduğunda ona sığınır, işi bittiğinde veryansın eder. Oysa avukat hakkın tecellisi için hukuki yardımda bulunan bir meslek elemanıdır. Halkın bu çifte standart tutumu dedikodu alanında yeni bir komedi türünü oluşturur.

—Mafya avukatlığı yapıyormuş, adam gayrimenkul zengini.
** **
—Öyle kurum kurum dolaştığına bakma büro kirasını bile karşılayamıyormuş.
** **
—Babası/karısı/kocası hakim onun sayesinde malı götürüyor yoksa hukuk bilgisi falan yok.
** **
—Para istemesini bilmeyen avukatlık yapamaz, ondan avukat olmaz.
** **
—Para kazanamıyormuş, fırsatını bulsa kamu avukatlığına geçecekmiş.
** **
—Avukatlık sosyallik ister adam büroda oturup iş bekliyor, böyle iş yapamaz ki.
** **
—Daha dün “bir çorba parası kazanıyoruz” diyordu. Bu lüks evi ve arabayı nasıl aldı. Kim bilir ne dümenler çeviriyordur. Fazla mal haramsız olmaz.
** **
—Kaç yıldır avukatlık yapıyor bir arabası bile yok. Ondan avukat olmaz.
** **
—Avukatlık iş değil. Parasıyla başkalarının derdini satın alıyorsun.
** **
—Pazar çantasıyla adliyeye gidiyor, bundan avukat olur mu?