Okul hayatım boyunca yalnızca bir kez, orta birinci sınıfta din ve ahlak dersi sınavında kopya çektim. Aslında tam olarak kopya çekmiş de sayılmam, en çok ben çektim

Hazırlıksız yapılan sınav telaşı sonrası düşük not almak ile, kopya çekerek durumu kurtarmak arasında uzun uzadıya bocaladıktan sonra, karar kolaylaştırıcı müttefiklerimin çokluğunu da kararımın ağırlık merkezine koyarak, ders kitabını sıramın altına koydum. Sınav başladı. Sıramın altında sanki kopya aracı ders kitabım değil de, henüz hiç dokunmadığım halde, üç beş adam öldürmüş ruhsatsız bir silahtı ve öğretmen de er ya da geç onu bulacaktı

Sınav bitti. Ben de bittim. Kitabım da Acemilikten paramparça olmuştu, üstelik ben de hiç yararlanamamıştım. Sınav notum açıklandı: 6

Öğretmenim kızgın bir edayla yanıma yaklaştı:" Şehper, bunu senden hiç beklemezdim!"

Başka bir şey söylemedi, ben de neden diye sormadım. Elbette kopya çektiğimi anlamış, beni yüzlememiş, düş kırıklığı yaşamış, yaptığım hatayı bağışlamamış, ama tekrar etmemem için uyarmıştı. Daha doğrusu, bana göre öyle olmuştu.

Teneffüsü iple çektim. Öğretmen sınıftan ayrıldıktan sonrsa, öğretmenler odasının kapısında mekik dokudum.Nihayet kapıyı çalıp, hocamı dışarı davet ettim. Biraz sonra, itiraf etmenin dayanılmaz hafifliğine kavuşacaktım.

*..Öğretmenim, lütfen beni bağışlayın, bunu yapmak istemezdim, hazırlıksız olduğum için düşük not almak istemedim, bir daha tekrar etmeyeceğine size yemin ederim.

*..Sen, kopya mı çektin???
Ben daha önce 9-10 aldığın ve 6'yı sana yakıştıramadığım için sana kızmıştım. Bunu senden hiç beklemezdim!!!


??!!!

Bu itirafımın ne işe yaradığını hala düşünürüm. Kopya çektiğimi farketmemesinin yarattığı hayal kırıklığı bir yana -o her şeyi bilmeliydi-, itirafımın onda yarattığı şaşkınlık duygusuyla, beni benden sonra, ikinci kez cezalandırarak dışarıda bırakmasını değil, hoş görerek kazanması gerektiği sanısı arasında yaşanan gel-git. Keşke itiraf etmeseydim, dedirtmişti.

Bu olay sonrası, bir daha benimle olumlu diyalog kurmaktan adeta kaçındı. Sene sonu geldiğinde, o yıllar meşhur, anı defterimi uzattığımda yazdıkları , kimsenin yazısı kadar beni düşündürtmedi:

-İnsanların en hayırlısı, insanlığa en çok yararı dokunandır.


Hala kurarım, acaba hocam, ne demek istemişti...