Hiçbir insan bir diğerinin aynısı değildir. Kardeşler benzemez, hatta ikizler bile eş değildir birbirine. Aynı zamanı, aynı aileyi, aynı yeri paylaşmış bile olsalar.

Benzer şeylerden hoşlananlar, aynı hataları yapanlar çıkabilir mutlaka. Bu iki insanın uyum içinde olacağını göstermez. Ne demişler: Beş parmağın beşi bir mi?

Önümüzde kendimizin çizdiği bir yol var. Her olay, her insan, her durum bu kulvarı bizim yorumlayacağımız şekilde şekillendirir ve değiştirir. Ama iyi, ama kötü.

Aynı çizgide olmadığım insanların bu çizgiyi aşmalarından ve benim kulvarıma ikidebir dalmalarından çok sıkıldım. Hiçkimseye kendime ilişkin yorum yapma hakkını vermedim, vermem de. Bu konuda bir yanlış anlama varsa , hemen giderelim. Dinliyor olmam kabullendiğim anlamına gelmiyor.

Bir başkası ile uğraşırken çok dikkatli olmak gerekli aslında. Sizin bildiğinizi sandığınız şeyler boş çıkabilirken, başkasının iki cümlesi sizi bir hayat boyu düşündürür, belki yaşama sevincinizi bile ortadan kaldırır. Ne demişler: Evin camdansa, başkasının camına taş atma! Belki onunki kırılmazdır ama seninkini sen biliyorsun. Bu riski göze almaya değer mi?

Birkaç kez denerler. Tepkisizlik cesaretlerini artırır çoğu zaman. Oysa anında verilmeyen her tepkiden korkulmalıdır bana göre.

Şimdi bir aynayı ele almak zamanı. Kendimize bakmak. Ben ne yaptım, ne oldu? Neye izin verdim, ne oldu? Ne karar almam gerekiyor? Artılar ve eksiler yerinde mi? Uğraştığım, beğenmediğim, önemsemediğim kişi beni önemsiyor mu? Ya denge? Hepsinden sonra kendime bir sorayım diyorum bugünlerde. Ne istiyorum?

Aynı kulvarda olmadıklarım, aynı hayatı paylaşmadıklarım, hayatımda olmasını istemediklerim, yaşamı ile ilgili hiçbirşey duymak istemediğim kişiler için söylüyorum: Lütfen daha fazla sınırlarımı ihlal edip benim sabrımı taşırmayın!!!

Şimdi herkes kendi kulvarında, kendi hayatında koşsun....