İnsan sevmiyoruz hiç birimiz. Kendimizi kandırmayalım. Biz ele ele sessizlikte, ağaçlar altında gezmeyi seviyoruz. Kentten uzak birine durmadan bir şeyler anlatmayı seviyoruz. Dinlenilmeyi, dinlemeyi seviyoruz. Denizin kenarında kaygılardan uzak nefes almayı seviyoruz. Üzüldüğümüzde teselliyi seviyoruz. Gülmek istediğimizde ince espirileri, bizimle aynı olan bakış açısını seviyoruz. Aynı takımı tutanları, aynı bakış açısından bakanları seviyoruz. ''Haydi gel!'' dediğimizde gelen ve gittiğimiz yere gitmekten hoşlanan delicesine huyu seviyoruz. Bazense yapamadıklarımızı yapanları sevdiğimizi sanıyoruz. Sivri dillileri, istikrarlıları, hoş geçinenleri, değişmeyenleri, değişebilenleri sevdiğimizi sanıyor ama aslında sadece değişimi seviyoruz. Babamız yoksa yerine koyduğumuzu, arkadaş yoksa arkadaşça yaklaşımı, değer vereni değer verdiği için seviyoruz.


Bazen bize uyan başka bir teni, bazense iltifatı seviyoruz. Çayı sevenleri yakın buluyor, duman içenleri ise kendimize uzak buluyoruz. Demek ki: Biz çayı ve sigarayı seviyoruz.


Her zaman aynı durumda kalmasını beklediklerimiz oluyor. Sadece söz dinlemeleri seviyoruz. Başka başka şeyleri seviyoruz. Yine söylüyorum. Hiç birimiz insanı sevmiyor. İnsana dair ne varsa onu seviyoruz.


Bağımlılığa bir ip belki düşüncem. İnsana değil, insanın yaşattıklarını görmek, farkındalık.


Bir şey daha:Biz insanlar, yalnızlığı sevmiyoruz. İşte bundan eminim.


_________________