Bunu bazen ben de düşünüyorum. Müvekkillerimle arama kalın bir duvar örüyorum. Normalde çok konuşkan, espirili ve güler yüzlü bir insan olmama rağmen müvekkillerimle iş dışında neredeyse hiç bir konuda konuşmamaya çalışıyorum. Aslında bunun için özel bir çaba da harcamıyorum. Sadece içimden gelmiyor.

Sanırım bunun sebebi zamanında yani ilk 1-2 yıllık en acemilik zamanında, iyi niyetimin suistimal edilmiş olması...

Dolayısıyla müvekkillerimle daimi bir iletişim içinde de olmuyorum... Yani bayramlarını, doğumgünlerini vs kutlamıyorum, durup dururken arayıp hatır sormuyorum...

Ama 5-6 müvekkilimden şöyle bir serzeniş işittim... "Davayla ilgili bir gelişme olmasa ya da ödeme zamanı gelmese hiç aramıyorsunuz, arada bir hatır sormak için de arasanız..."

O yüzden bazen düşünüyorum. Normalde hayatımıza giren, müvekkil kadar sık gördüğümüz insanları arar sorarız. Acaba müvekkilleri de aramak gerekir mi, bunun insani boyutu var mı? Bence yok ama yine de bazen düşünüyorum işte.