Aşk;
hayatta neredeyse her insanın aradığı,
yaşamayı istediği, bulmayı hayal ettiği,
bulunca ya da bulduğunu sandığında, sonsuza dek süreceğini sandığı,
yaşarken kör olduğu, çılgınlıklar yaptığı, uğruna birçok bedeller ödeyebildiği,
ne yazık ki, yaşarken karşılıklı besleyip, büyütmek yerine,
kıymetini bilemeyerek hırpaladığı ve nihayet tükettiği,
tükenip bittiğinde ise acı çektiği, hırpalandığı, yaralandığı,
kişinin sadece kendisininkine özel, başkalarınınkiyle kıyaslanamayan,
karşılıklı olduğunda tadına doyulmayan, karşılıksız kalırsa bir azap haline gelen,
çok ama çok azı mutlu sonla biten,
yaşarken cana can katan,
yaşama sevincini artıran, insanın gözlerinin içini güldüren,
ama bittiğinde candan can koparan,
yaşama sevincini azaltan, gözlerinin ferini söndüren,
yaşayanın da, yaşayamayanın da hayıflandığı, pişmanlıklar yaşadığı,
yaşarken aşıkların birbirlerinin uğruna ölebileceklerini bile düşünebildiği,
ancak biterken veya bittikten sonra birbirlerinden nefret bile edebildiği,
herkesin kendi yaşadığı kadar anlayabildiği ve yaşabildiği kadarıyla tanımladığı,
dolayısıyla da yaşayan ve yaşayacak herkese göre,
ve hatta kişinin kendisi için bile zaman içinde tanımı değişebilen,
ve her türlü duyguyu da içinde barındırabilen, bir beladır.
Hem tatlı bela, hem baş belası.