|
|
|
|
|
|
Çocuğun menfaatini düşünmüş olsalardı, çocuğun zararına olan bir kavgayı devam ettirmezlerdi.
|
|
 |
|
 |
|
Malesef her iki tarafta bu duruma bazen mecbur kalıyor.
Elbette ki çocuklar etten ve kemikten ibaret değildir. Hassas ve gelişmesi gerekende bir ruha sahiptirler. Ve hem karekterlerinin hem de sağlıklı bir ruh halinin gelişmesi için ebeveynlere ihtiyaç vardır.
Kesinlikle öncelikli olan çocuğun menfaatleridir.
Zaten sağlıklı bir ruh haline sahip ebeveynler bu duruma asla ne kendilerini ne de çocukları düşürürler. Katlanılamaz evlilikler anlaşmalı biter ve velayet konusunu ise ne tek tarafın bakımına ne de sahiplenmesine bırakırlar.
Ama hayatta her zaman sağduyulu ebeveynler görülmesi durumu zordur. Çoğunlukla çocuklar adeta bir hırsın ve intikamın silahı olarak kullanılmaktadır.
Yıllar önce okuduğum bir kitapta Thomas Gordon un E.A.E Etkili Ana - Baba Eğitiminde boşanma durumunda ruh sağlığı etkilenen çocuğa şuna benzer bir telkinle arada bırakmamak durumunun en uygun olduğu anlatılmakta idi.
- Annen de baban da seni çok seviyor. Hatta o kadar çok seviyor ki benim yanımda daha çok kalmanı istediğimiz için seni paylaşamıyoruz. Artık senin iki evin var. Şeklinde bir açıklama yapılmasının en uygun olacağı yazılmıştı. Bu durumda çocuk şahsi ilişki kurulması gerektiği günler de sevildiği ve istendiği yere gideceği düşüncesi oluşur denmişti.
O zamanlar çok mantıklı gelen bu yaklaşım daha sonra ebeveynlerim ayrılsaydı düşüncesinde yeniden şekildi.
-Annem ya da babam beni çok seviyorsa benim annem ya da babamı neden sevmiyor?O zaman demek ki beni de yeterince sevmiyor ki beni bıraktı genellemesi.
Çok zor bir durumdur bu tür bir aileye sahip olan çocukların durumu.
Ben bu durumda 5 yaşındaki oğlumla şöyle bir konuşma yapmıştım. Ben seni çok seviyorum, ihtiyaçlarını hep karşılayacağım , baban da seni çok seviyor. Bunu ben çok iyi anlıyorum, daha sonra bunu sen de anlayacaksın. Bence bir dene..
Elbette ilk zamanlarda ağlayarak gitti.Bir kez pedagog yardımı istedim ve gelen pedagogun profosyonelliğine bizzat şahit oldum.
Zorla koparır gibi almak yerine , dosya falan göstermeden bize güvenmelisin istediğin zaman geri getireceğime ben söz veriyorum. Hatta şaka ile sen hiç gezmeye giderken ağladın mı yoksa ? dedi ve o güvenle bir daha sorun yaşamadık.
Şu var ki ebeveynler sağduyusunu kaybetmişse bunu kendilerinin sağlaması beklenemez. Bu durumu yine mahkemeler düzenlemek zorundadır.Görevli pediatristler ve pedagoglara biraz fazla iş düşmekle birlikte daha sorunsuz görüşmeler olacağını düşünmekteyim.
Hiç bir çocuğun hiç bir zaman ağlamaması dileği ile..
Saygılarımla..