Adamın biri, vapurda geldi karşıma oturdu,,, Haydarpaşa’ya yanaşma manevralarındayız,,, üstteki saat 15:17’yi gösteriyor hâlâ, 2012 kasımındaki yangın anının zamanı,,, neyseki alttaki güncel, baktım dördü çeyrek geçiyor,,, adam da kolundaki iri saate göz attı aynı anda,,, alışverişten dönüyor besbelli, üzerinde markalar yazılı şatafatlı naylon torbalar var yanında,,, telefonunu çıkardı sonra, bir tuşa bastı,,, konuşmaya başladı,,, bana da dinletiyor,,, öyle de pervasız,,, önce hal hatır sormalar,,, sonra (ne acelesi varsa) gündeme girivermeler,,, “ben hallederim” diyor,,, “benimki kolay,,,” anlamaya başlıyorum konuyu,,, bir kadınla konuşuyor,,, sevgilisi,,, adama soruyor,,, “ne zaman boşanıyorsun eşinden?”,,, adam kanepeye yayılıyor iyice,,, ağzı büyüyor, telefondan uzaklaşıp, bana doğru yayılıyor sanki,,, kalkıp uzaklaşmak geçiyor içimden,,, “önce sen halletmeye bak, boşanma işini,,,” karşısındaki, “neden önce ben?” diye soruyor,,, adam, kendinden emin,,, “bazı işlerim var”, diyor, esneyerek uzun uzun,,, “onları bitireyim, sonrası çocuk oyuncağı benim için…”

Ani bir kararla kalkıp yerimden,,, Kadıköy’ü beklemeden iniyorum vapurdan,,, sürme iskelede bir çocuk, annesinin elinden çekiştiriyor,,, “hani çarşıya uğrayıp oyuncak alacaktık bana,,,” annesi, telaşlı,,, “hadi oğlum, treni kaçıracağız bak yoksa,,, telefon ederiz babana,,, akşam gelirken alır oyuncağını,,,”

Vapur, hareket ediyor,,, trenle işim yok zaten,,, deniz kıyısından yürüyorum, Kadıköy’e…