Yeryüzünde soğuk kış günlerinden sonra bir çiçek açmıştı. Küçük çiçek çevresine baktı mutluydu, içi içine sığmıyordu.Güneş, toprak, su, rüzgarla tanıştı hepsiyle dost olmuştu. Çiçek rüzgara hayrandı, onu daha çok sevmişti. Hep onun kadar özgür olmak istiyordu. Rüzgar ise bu durumdan gururlanmış, hatta kibirlenip küçük çiçeği küçük görmeye bile başlamıştı. Çiçek tüm sevgisini rüzgara vermek istedi, rüzgar öfkelendi, çiçeğin sevgisini paramparça edip yeryüzüne fırlattı.
Çiçeğin sevgisi küçük parçalar halindeydi ama yeryüzünde daha da büyümüş çoğalmıştı.
Umarım bu sevgi parçasından sizin yüreğinize de düşmüştür. Yüreğinizde sevgiyi büyütün, kini, öfkeyi değil. Sevgi yeryüzündeki en güzel şeydir. Sevilmediğini düşünmek ise en acı şey.