Üniversite sınavında hukuktan başka tercih yapmamıştım.Tek amacım hukuk okuyup avukat olmaktı.Hiç bir zaman hakim ya da savcı olmayı istememiştim.Hepimizin bildiği gibi hukuk fakültesi en zor bölümlerdendir.Üniversiteden mezun oldum.Avukatlık stajına başladım.Ve gerçeklerle yüzleşme vakti gelmişti.Adliyeler hakim ve savcıların krallar gibi muamele gördüğü avukatların ise zabıt katibinden farksız olduğu devlet daireleriymiş meğer.Duruşma öncesi hakim ve savcının aynı odada "efendim ben şöyle düşündüm siz ne dersiniz" şeklinde fikir alış verişinde bulunarak ortaklaşa karar verdiklerine,bu sırada avukatları odalarına sokmadıklarına tanık oldum.Benim tanık olmam da stajer olmamdan kaynaklanıyordu.Ben sac ayağı falan görmüyorum malesef.İddia makamı ve yargıç aynı kürsüde bulunduğu sürece de bunu asla göremeyeceğim.Ben aşağıdayım onlar yukarıda.Adliye personeli bir hakim ya da savcı yanlarından geçerken ayağa kalkmaları gerektiği şeklinde uyarılıyor.Avukatlarla ise kahvehane arkadaşı şeklinde muhabbet edebiliyorlar.Daha söylenecek çooook şey var.Çok isterdim hiç tereddüt etmeden yine olsa hukuk okurdum demeyi ancak Türkiye şartlarında okumazdım sanırım.Sanırım diyorum.Çünkü büyük bir aşkla hukuk fakültesine başladım.Tek hayalimi gerçekleştirmiştim.Ama malesef şimdi o kadar iyimser değilim.Şu anda üç aylık hamileyim.Çocuğumun hukuk okumasını istemem.Naçizane bu benim fikrim.