Bizim kronik bir ifade özgürlüğü sorunumuz var. Bir nevi doğuştan geliyor. Daha çocukken susmamız emrediliyor. Ağlamamamız için tokat yiyoruz.
İlköğretimde, lisede yine öyle. Susacağız. Hep susmak hep susmak. Ve sanırım bunun içindir ki üniversitede derslerde hocalar kendi fikrimizi sorunca kafamızda bir fikir olsa bile cevap vermiyoruz, utanıyoruz, çünkü susmak daha iyi.

Diğer bir boyut ise, başkalarının fikrine, düşüncesine tahammül edemiyoruz.

İfade özgürlüğünü sadece kanunlarla sağlamaya çalışmaktan ziyade toplumumuza yedirmeliyiz.