Yaşama hakkı bir insanın nasıl en doğal haklarından biriyse ölüm hakkı da aynı şekilde doğal ve temel bir haktır. Hatta bu konuda daha ileri giderek, ötenazi hakkının sadece iyileşmesi imkansız ve acı çeken hastalar için değil, temyiz kudreti yerinde olan bütün insanlar için serbest bırakılmasından yanayım. Ötenaziyi yasaklamak, ölmeyi kafaya koymuş bir insan için "boğaz köprüsüne git" demektir. Ayrıca, yerinden kalkamayacak derecede hasta olup, iyileşme ihtimali bulunmayan kişilerin acılarının dindirilmesinin tek yoludur.

Ötenaziye karşı çıkılmasının temelinde dini duygular ve inanışlar var ancak laik bir hukuk düzeninde sadece dini gerekçelerle ötenazinin yasaklanması doğru değildir.

Diğer bir itiraz konusu ise, tıpta çarelerin tükenmeyeceği ve her an bir tedavi yönteminin bulunabileceği ihtimalinin var olduğu iddiasıdır. Teorik olarak doğru olsa da pratikte pembe bir temenniden öteye gitmeyen bir inanıştır. Tıpta çare bulunana kadar geçecek sürede hastanın çekeceği acılar ne olacak peki.

Bir başka itiraz ise, hastanın dayanılmaz acılarının morfin veya benzeri ilaçlarla giderme ihtimalinin olduğu konusudur. Ötenaziyi etik bulmayanlar bir hastayı sürekli uyuşturucu ile uyutmayı ne kadar etik bulacaktır acaba? Ayrıca bir insanın ölümü istemesine rağmen ona bu fırsatın verilmemesi hiç etik olmayacaktır.