Ve Türkçe..

Bugün oğlum ile bindiğim taksiden inerken, taksi şöförü dönüp bize Türkçe"iyi günler" dedi... Tipi hiç Türk'e benzemediği için "Türkçe konuşabiliyormusunuz? " diye sorduk. Taksi şöförü önce Türk olduğunu sonra da şaka yaptığını söyledi. Bende karşılık olarak ona "Hayırlı günler" demeyi öğrettim.

Daha önceden NY de kaldığım dönemlerde özellikle alışveriş merkezlerinde Türkler ile karşılaşmaya alışmıştım. Bir keresinde kuzenime soyunma kabininden o salak kız yine yanlış beden getirecek diyordum ki iki kabin öteden biri lafa karıştı. "Benimki sizinkinden daha salak eminim" dedi..

Bir gün gittiğim alışveriş merkezinde yürürken bir sürü insan kime benzetiyorlarsa, beni gördüklerinde önce yüzleri aydınladıyor sonra koşarak gelip hiç anlamadığım bir dilde bir şeyler söylüyorlardı.. Bu o kadar sıklaştıki sonunda sıkılıp kendimi dükkanlardan birine attım. Orada ki güvenlik görevlisi hiç değilse ing bana Fransız olup olmadığımı sordu.. Bende sinir ile dönüp hayır ben Türk'üm dedim. O da bana çok şirin bir Türkçe nasıl olduğumu sordu. Meğerse Azeri Türklerindenmiş..

Ama beni en çok güldüren bundan 4 sene önce karşılaştığım bir grup Türk gençiydi.. Tam müzeden çıkacakken 4 delikanlı yüksek sesle Türkçe konuşarak bana doğru geliyorlardı. 3 haftadan sonra bende başlayan vatan hasredi otomatik bir şekilde yüzümde gülümseme olmasına neden oldu.. Bende onlara doğru ilerlemeye başladım..

Delikanlılardan bir tanesi.. Bak işte şu hatunu görüyormusun nasılda gülüyor deye başladılar ve bir sürü iltifat yağdırmaya başladılar ve bir tanesi Fransız biri Italyan olduğuma dair bahse girmeye başladılar. Aslında onlara Türk olduğumu söyleyebilirdim ama nedense gülmeye devam etmeyi tercih ettim.