Bir gün dayanamadı, "Özledim..." yazdı sadece. Yollamadan sildi sonra. O sayfanın çoktan kapandığını düşündü, umutsuzluğa düştü. Kendine gelmesi biraz zaman aldıysa da, yine günlük yaşamın hengamesine kapılıp unuttu herşeyi.

Bir başka gün "Elimde değil, unutamıyorum." diye başladı yazmaya. Sonra düşündü; bunca zamandan sonra O'na ne dese hem eksik, hem yanlış olacaktı. Sildi harf harf, geçmişi siler gibi...

Bir sabah, tam da düşünde O'na otobüs camından el sallarken uyandı. Sözcüklerle oynamayı seven biri olsa da, dakikalarca parmaklarını hareket ettiremeden durdu. Sonra "Hasret, hayata dahil." yazdı. Bir an şüpheye düştü; bir şairin bir dizesi miydi bu, yoksa kendisine mi aitti? Uçurmadı posta güvercinini.

Bir yaz akşamı "Ne diyeceğimi bilmiyorum ama bil ki..." diye başlamışken, gerçekten de ne diyeceğini bilmediğini farketti.

Sonbahar geldiğinde özlemi bir kez daha dayanılmaz oldu. Yazmak için binlerce sözcük arasından en güzellerini seçmek istedi, karar veremedi. Keşke suskunluğu anlatabilecek tek bir harf, bir işaret, bir im olsaydı. Keşke insan, keşke demek zorunda kalmasaydı...

(Eylül 2013)