Çocukluğumun kara trenleri götürürdü beni anneannemin yaşadığı küçük ilçeye. Belli bir yaştan sonra tek başıma seyahat etmeye başlamıştım, çok hoşuma giderdi. Şimdi modern bir trenle gidiyorum. Anneannem ve dedem öleli çok oldu. O evi bulacağım; sokağı taş döşeli, terası asmalı. Çocukluğumu bulamam, o çoktan kayboldu.

---

O zamanlar çok uzunmuş gibi gelen istasyon-çarşı ve çarşı-ev mesafeleri şimdi iki adımlık yol. Kolayca buldum Dellal Sokak'ı, sokak genişliğindeki İzmir Caddesi'nden giderek. Bu sokakların otomobiller değil, insanlar için olduğunu unutan biri, o güzelim taşların üzerine asfalt dökmüş; 60 yıldan fazladır dayanan taşların aksine asfalt çabucak yıpranıp çukurlarla dolmuş ve çamur içinde kalmış sokak.

Anneannemin evi köhne, küçücük. Teras arkada kalıyor, görünmüyor sokaktan. Kapıyı çalıyorum, açan yok. Asmayı -duruyorsa- göremeyeceğim. Fotoğraf çekip ayrılıyorum oradan. Anıları yanımda getirmiştim, yanımda götürüyorum.

(12.10.2011)