Dün, cenaze törenine bir saat kala başladı yağmur ve hiç durmadı. İki gündür kulağımdan eksilmeyen sese eşlik etti damlalar.
O'nun armağanı fincanlarla kimbilir kaçıncı kahvem...
Her zaman traşlı yanakları, duru sesi, gülüşü ve gözlüklerinin üstünden meraklı bakışı ile gözümün önünden hiç ayrılmadı.
Ne yazık ki, sevdiklerimizi toprağa verdikten sonra yaşama devam etmek zorundayız. Ne doyasıya ağlamaya zaman var, ne yasını tutmaya.
Kapıdan, gövdesinin yarısı görünecek biçimde uzanıp önümdeki dosyalara bakıyor, "Ben seni meşgul etmeyeyim, çalış. Sonra görüşürüz." diyor sanki...
Tamam Savaş Abi, görüşürüz...

(23.02.2011)