"Karahisar Kalesi"


Ben Zafer Erdaş'tan dinledim. Erkan Oğur, İsmail Hakkı Demircioğlu'nun daha güzel yorumladığını ileri sürenler var Sözlük.sourtimes yazarlarından birinin türkü hakkındaki yorumları, belki de türküden de güzel:

Alıntı: ...kenetlenmiş parmaklar gibi sımsıkı kapanır ya insan bazen, açılmamak için direnir, dişlerini sıkar, kaşlarını çatar... dudakları açılmaya, öpmeye, ağlamaya ya da gülmeye meylederken, o arasından iki cihan geçen gülleri büzer de büzer hırsla, hınçla bazen de intikamın ateşiyle. inattan, gururdan ve çokça da gözyaşlarının hicabından, gözlerindeki bulutların ardına gömer bazen insan insanlığını. ilk gülünü gizem dolu hünerli bir dokunuşla yaprak yaprak açtırması gibi ilkyazın halbuki, öyle şiirler, öyle türküler vardır ki, bir satırıyla, küçücük bir melodisiyle, içinizdeki kapıları bir bir açar, kendinize bile itiraf edemediğiniz ya da varlığını unutmaya çalıştığınız yeraltı mahzenlerinin kapaklarını kaldırır bir bir, anıların şarabını kadehinize dolarken, arkasına gizlendiğiniz bulutları dağıtır, ve içinizde öylesi derinde bir yerlere dokunur. ağlatır, kanatır, özlediğiniz, belki de hiç yaşamadığınız halde (belki de sırf bu yüzden) özlediğiniz, günlere yaktığınız ağıtları tozlanmaya bıraktığınız tavan arasından alır, siler, parlatır, yaşatır. insan çırılçıplak kalır, savunmasız, çocuk, ürkek. bir yağmur başlar ki her damlası kor gibi değer tenine. dünya bir nehir olur, insanın içine akar, en sıradan objeler bile bir yerlere çarpar yüreğinin sularında, her şey ıslatmaya başlar gözlerini. ve ben ne zaman karahisar kalesini erkan oğur-ismail hakkı demircioğlu'ndan dinlesem, nerede olursam olayım, hangi zamanda, hangi mekanda, dilim, bağlanıyor, duygularımın seli çözülüyor barajlarından, ve kalbim alıp başını gidiyor bambaşka diyarlara. "ver elini karlı dağlar aşalım, bayramlaşalım" dizesini ne zaman dinlesem bir elin bir ele değmesini ve iki yüreğin yakınlaşmasını bundan daha iyi anlatabilecek bir söz öbeği gelir mi bu yeryüzüne acaba diye kendime soruyorum. "ben bir koyun olayım sen de bir kuzu meleye meleye getirem yazı" dizelerindeki naifliğe ve sevgiye hayran olup, böylesi iki kişilik dünyaların bir daha geri gelmemecesine yokolduğunu hatırlıyorum hüzünle. nafile özlemime iç geçirip, gözlerimdeki bulutları siliyorum. kuzuların ve koyunların içinden bir tutam insan fışkırıveriyor birden bire, ve bulutlardan silinmiş masmavi gökyüzümden delicesine bir sağanak. arınıyorum sanki, ve sanki tüm ıslanmışlığıma rağmen en sonunda bir gülümseme oturuveriyor dudaklarıma. gözyaşlarımın tuzu, ağlamaklı ve titrek sesimin kayıp notalarına karışıyor. gökkuşağını beklemeye başlıyorum. (kara, 04.07.2006 22:09 ~ 22:18)