Alıntı: Yazan avsevil Beni çok şaşırrtınız doğrusu.Neden mi ?Çünkü bu saydıklarınızı yapmak için en azından çoğunu(çocuğunuzun hayali için küçük çaplı piyango gerekli ise de)yapmanız için anımsadığınız zamanları beklemeye gerek yok oysa...

Şaşırmanıza şaşırdım... Son anlar denince çılgınca, ya da oldukça zor olduğunu düşündüğümüz bir şeyleri yapmamız, bir telaşa kapılmamız gerektiği düşünüldüğündendir belki. Disneyland dışındakileri yapmadığımı söylemedim. Eğer son anlarımı yaşadığımı düşünseydim, beklentim yazdıklarımdan fazlası olmazdı. Bunu söylemek istedim galiba.

Tempoyu alabildiğine yavaşlatıp, saat kadranlarımıza bakarak geçtiğini düşündüğümüz zaman denen kavramı olabildiğince ağırlaştırmak, yaşamın derinliklerine nüfuz etmek istemek, belki de. Yaşam yeterince hızlı (yine görece, sayın Korayad'a nazire ) akıp giderken, ölüme bir karşı duruş, belki de.

Çocuk yaşta babasını kaybeden Elias Canetti ölüm üzerine çok kafa yormuş. Hatta "Ölüm Üzerine" adında bir kitap yazmış. Kaybını kabullememenin ve ölüm gerçeğini kavrayamamanın, kabullenememenin getirdikleriyle, ölüm fikriyle sürekli uğraşmış, bir tür, ölüme savaş açmış.

Kitabının arka yüzünde yazılanlardan aklımda kalan özetle şöyle:

"Pascal 39'na dek yaşadı. Ben 37'yim. Onun kader hesabıyla kaba taslak 2 senem var. Eğergünün birinde benim başıma da bu gelecekse -ki gelecek- ona karşı kurşunkalemle yazılmış bekleyen tehditkar sözlerim olsun isterim."

Yazdığı kitap, ölüme karşı savaşının ganimeti, zaferinin delili belki de. O bugün -görece - yaşamıyor, ama işte, kitabıyla bu mesajın içinde

Saygılarımla...