Hemşehrim Işıl Özgentürk'ün aksine ben şehirleri hep kadınlara benzetirim.

İstanbul simsiyah gür saçları rüzgarda savrulan,kıpkırmızı ruju dolgun dudakları ve karşı konulmaz bakışıyla herkesi cezbeden,ama asla tam anlamıyla sahip olunamayan,hiç bir zaman da karşı konulamayan,"Evinin kadını çocuklarının anası" moduna giremeyecek,tam "Galiba bu sefer yakaladım" diye düşünürken ellerinizin arasından kayıveren,bencil bir kadındır benim gözümde.

Ankara ise tam da ailesine,eşine sadık;çocuklarını seven ve koruyan,ana kucağı hissi veren;arasıra küçük çılgınlıkları olan;gülmeyi seven;eğitime,kültüre önem veren;tiyatroya giderken şık giyinen;toplumsal,kişisel sorumluluklarının farkında;akıllı;huzurlu,mutlu bir yaşam isteyen bir kadın.

Ankara'da okudum.Unutmam ve özlememem mümkün değil.Kesinlikle Ankara'da yaşamayı isterdim.