İnsan ve Zindan, okuyucuyu tedirgin edip, bu tedirginliği zindana geri götürülüş anına dek okura yaşatmaya devam ediyor. Zindana geri dönüşten sonra, yavaş yavaş okuyucu olarak, rahatlamaya başlıyorsunuz, bu rahatlık, ikinci zindancının sigara isteğini samimiyetle kabul ettiği ve kahramanın duygusallığının zirveye ulaştığı bir anda, yüzlerimizi yumuşatmaya devam ederken, aniden, tokat etkisi yaratan bir finalle sona eriyor. "Nasıl yani? " diyorsunuz, bir geri dönüş yaşatıyor ve sonra, zindandaki şiirin dizesi düşüyor aklınıza usulca: Bir adım insan, bir adım yılan. Yazarını kutluyorum.

İki öyküye daha oy verdim: Kimseler Yoktu ve Pisi Pisi Psikoz

Kimseler yoktuda, özellikle kahramanın ve anların canlılıkla başarılı tasviri, kendinizi o gibi hissedebilmeniz, kendinizi öykünün içinde yaşamaya başlamış bulmanız, sokakta telaşla koşanın siz olduğunuzu düşünebilmenize imkan tanıyan bir gerçeklik duygusu yakalanmıştı, en azından benim için öyleydi. Yalnızca final bölümünde biraz duraksadım. Bunca başarılı bir anlatıma, daha çarpıcı bir bağış notu düşülebilirdi diye düşündüm. Bu öykünün sonunda da tokat vardı, şiddeti cümleyle ağırlaştırılabilirdi gibi geldi. Bu hikayenin yazarını da kutlarım.

Pisi pisi pisikoz. İsabetle ve özenle kurgulanmış bir film tadında. Yazarına senaryolaştırma önerisi gelirse hiç şaşırmam. Kutluyorum.

Yarışmaya katılmayınca yorum yapmak kolay oluyor Özellikle bu üç öykünün yazarını kutladım, ama medeni cesaretlerini, emeklerini, kalemlerini esirgemeyen tüm katılımcılara da, güzel öyküleri için ayrıca teşekkür ediyorum.

Saygılarımla...