Sn.Procurement Law,

Güzel bir paradoksun altını çizmişsiniz.

Ben konuyu daha basit olarak düşündüğümü ifade etmek isterim. Başkalarının algısından önce kendi algıma ve değerlerime bakarım. Değerlerimle çelişmeden davranabiliyorsam ve bu davranışlarım, kendimi algılayışımda beni rahatsız etmiyorsa, olduğum gibiyimdir.

Kendimi herkese "doğru" biçimde anlatamayabilirim, ama kendimi kendime anlatmam bu kadar zor olmamalı. Kaldı ki, benim davranış ve/veya sözlerimi 100 kişi yanlış anlayacaksa, 100 kişinin de doğru anlayacağına güvenmem gerekir. Aksini düşünmek biraz kibirlice davranmak bile sayılabilir. Yani, öyle birisiyim ki, beni benden başkası anlamayacak demek, içinde latan bir büyüklenme de taşır. Karşımdakiler de en az benim kadar zekidir, herhalde.

Hepimiz anlaşılmak ihtiyacındayız, sanırım. Ben, kişisel olarak "karşımdakinin anladığı kadar" birisi olduğumu düşünme eğiliminde değilimdir. Daha fazlası veya azı olabilirim. Beni anlayan da çıkar anlamayan da anlamak istemeyen de. Duruma göre, karşımdakini değiştirebilirsem , yani onu karşımdan yollayabilirsem, ne ala.

Kısaca, benim için öncelikli olan öz-farkındalığımdır. Bunu geliştirmeye, kendimi anlamaya çalışırım. ( kendimi yanlış anlamışsam da vay halime Bir gülünçlük unsuru olarak yaşayanlar arasında dolaşıp dururum herhalde.)

Saygılar.