Denizi hiç görmemiş bir kız çocuğuydu,yüreği çocuk kalmış.Yalnızca anlatılanlardan,duyduklarından hayal edebiliyordu maviyi çünkü daha önce hiç aşık olmamıştı.İlk kez sevmişti,sevginin ne kadar yüce bir kavram olduğunu anlamıştı.Sevildiğini ve özel olduğunu hissediyordu ama bu yalnızca bir yanıgıydı çünkü öyle değildi işte o zaman düşlerinde canlandırdığı,hayal ettiği denizi görüyordu ama düşlediği gibi değil.
Denizin dalgası,hoş ürpertisi artık kendisini karanlığa mahkum ettiği,dalgalarla boğuştuğu içini titreten bir ürperti olmuştu.O küçük yüreğinde büyük fırtınalar kopuyordu.Dışarda sessizlik hakimiyetti içerde ise çığlıklar..
Kız çocuğunun hayal ettiği mavi,hayal ettiği deniz ihtişamlıydı ama gerçeği öyle değildi öğrendi,öğretildi.Şimdi o mavi,gökteki gibi iç yakan mavisi yerini siyaha bırakmıştı.Denizin soğunu iliklerine kadar hissetmiş,derinlerde boğuluyorken yeterince sığ kalmıştı hayata ama bu süreçte birşey daha öğrenmişti kız çocuğu kalbinin derinliğini..o kadar çok sevgi ile doldurmuştu ki onu kız çocuğu bunu hiç tahmin etmemişti.
Haydi kız çocuğu toparlanmalısın artık.Bu küçük bedeninde büyük yüreğinin hatrına,her düştüğünde tekrar kalkmayı,denize baska yerden bakmayı öğrenmelisin.

Haydi kız çocuğu deniz hep mavi..