İlkokulda çocukluk arkadaşımla beraber bir öğretmenin evinde org kursuna başlamıştık. İlkokul bir ya da ikiydim sanırım. Ama öğretmenimizin iki yaramaz çocuğu vardı ve çok net 'portakallı elleriyle gelip orgumuzu çalmaya çalışıyorlar' sebebiyle gitmeyi bıraktığımızı hatırlıyorum. Demek içimizde yokmuş.

Sonrasında aynı arkadaşımın gitar, benimse bateri(hatta daha ilerisinde davul) hayalimiz başladı. Grup bile kurabilirdik o hayallerle! Orta sonduk sanırım, bateri kursu diye birşey olamayacağı için, gürültüsünden dolayı bateriyi eve dahi almak hayal olduğu için o arkadaşımla beraber gitar kursuna başladık.Hocamız çok yaşlıydı(Tarsus'ta hoca bulduk da yaşlılığı kalmıştı!), bize önce notaları öğretti, ikinci gidişte 'Samanyolu'nun notalarını verdi. İkinci hafta ilk derste 'Hatırla Sevgili'nin notalarını verip arada 'dum tıs tıs' yapmamızı da istedi. Biz eve gittiğimizde artık sıkıntıdan görev paylaşımı yaptık arkadaşımla. Notaları birimiz, akor kısmını diğerimiz çalıyordu ve ikinci haftanın ikinci dersine(haftada iki gün birer saat alıyorduk) hocamızın karşısına gayet uyumlu bir şekilde şarkıyı çalar şekilde çıktık. Hocamız o kadar büyüttü ki, gözler faltaşı: 'siz grup kurmuşsunuz, şöyle iyisiniz, böyle iyisiniz!' bize iyice gaz verdi! Gaz vermekle kalmadı bizi herkese de anlatmaya başladı, oysa biz tek şarkıya bağlı kalmanın sıkıntısından oyun oynuyorduk! Neyse hoca bizi sadece övmekle kaldı, her derste birşey yapmadan farklı şarkıların notalarını vermeye devam etti. Akor öğrenmeyi isteyip durduk, hep 'başka sefere'ye erteledi. Biz de sıkılıp bıraktık. Bırakış o bırakış...

Şimdi kardeşimin hayali baterist olmak(sanırım bizim genlerimizde var bateri sevdası-babam da okuldayken kurdukları grubun bateristiymiş). Ama o benden bir adım öne geçti ve üniversitenin ilk yılında eve bateri aldı! Şu an komşular rahatsız olmasın diye üstüne tşört falan koyarak kendi kendini geliştiriyor, ben beceremiyorum pek ama.

Neyse, arada dum tıs dum tıs vuruyorum ya, o da yeter!