Çay bahceleri, aslında hayatın bir parçası olduğu halde, hayatın kendisi gibidir. Farklı farklı insanlar karşılaşır, çeşitli olaylar olur ve sonunda herkes gider...

Çay bahçesinde tanıştığım Mesut, bundan yıllar önce lüks bir lokantada aşçılık yapıyormuş. E haliyle ücreti de yüksekmiş. Gel zaman git zaman lokantanın işleri bozulmuş. Ücretler gecikmeli ödenmeye başlamış. Oysa Mesut'un bir gün gecikmeye tahammülü yok; oğlu Oğulcan hastaymış, aldığı paranın yarısından fazlası tedavi için harcanıyormuş.

Bir gün, Mesut mutfakta etleri doğrarken... Kapatıyoruz demiş patron. Alacağını istemiş bizimki. Vermemiş adam, bir de küfretmiş. Mesut'un canı burnunda, Oğulcan hastanede... Yapışmış yakasına patronun. Verirsin, vermezsin... Bir itiş kakış... Bir tokat, iki yumruk... Mesut'un gözü kan çanağı, dudağı patlak. Zaten ufak tefek bir adam. Haklıyken haksız duruma düşmek nedir bilir misini? Öyle olmuş işte. O bıçak elinde olmasaydı keşke...

Çay bahçesine geldim, oturdum. Uzaktan işaretle istedim çayı. Mesut getirdi, elinde bir de kağıt: "Şuna bir bakıver abi, ben anlamadım."

Onama kararını okudum, yutkundum...

(21.11.2012)