Herkes gibi benim de maskelerim var. Belki sizinkilerden biraz farklı, belki daha inandırıcı.

Acıları derinlere ittim hep ama onlar yine yeşerip filizlendiler, gözyaşlarım gizli gizli suladığı için belki. Kökleriyle yüreğimi sarıp, koca ağaç oluverdiler bazen bir gecede.

Bense öykü ve şiir yazdım, fotoğraf çektim, güzel sohbetler ettim, şaka yaptım, güldüm, güldürdüm; bunlarla gizledim kendimi, yaşlı ve yalnız bir adamın hüznünü bunların ardına sakladım.

Sabahları bulutları ve kırlangıçları, akşamları günbatımı ve martıları sırf yaşama tutunayım diye izledim. Müzikle bastırıp, duymamaya çalıştım kendi çığlıklarımı; rakıyla kendimi değil, beynimdeki böcekleri sarhoş ettim.

Güzel şeyleri sizlerle paylaşıp, maskemi gözünüze gözünüze soktum; gözüne el feneri tutulmuş tavşan gibi kör ettim sizi. Gördüğünüz aslında ben değildim, amatör bir filmdi izlediğiniz.

Ve işte ışıklar yandı, perdede "Son" yazdı, görüntü silikleşti.

Haydi dışarı!

Günışığı gözlerinizi kamaştıracak, hava tertemizmiş gibi gelecek, kendi yaşamınıza dönüp unutacaksınız bu filmi. Belki küçük bir kırıntı kalacak aklınızda; mavilikte yalpalayarak gitgide uzaklaşan gri bir uçurtma. O kadar.

(22.12.2011)