1976 da ceza evinde idim. Bir insanla tanıştım. Beş kişiyi öldürmüştü. Baana kan davası olduğunu söyledi. Yargıç neden öldürdüğünü sorduğunda beyinlerini merak ettim demiş. hepsinin kafasına da birer şarjör boşaltmış. kafaları yarılmıştı diyordu.

doğruluğunu bilemem.

Bu insanı öldürerek ne kazanabiliriz? Öldürülenlerin duygularının tatmin edilmesini mi? Yoksa ölmemiş olan ve "delikanlılık yapan" yakınlarının mı? Tartışma sonucuna etkili olmamakla birlikte şunu da söylemek zorundayım: Ölenleri çevirebilsek bu insanın ölümünü isterlermi idi? Yoksa ne kadar anlamsız şeyler için hayata veda ettik mi derlerdi?

Bu insanın öldürdüğü insanlar bir anda kurşunla öldüler. Ama bu insan ölümü her gün, yıllarca bekledi.

Bilemiyorum hiç işkence davaları ile ilgilendiniz mi?

İşkencede insanı konuşturan duyduğu fiziksel acı değil acının korkusudur. Düşünün; bir hücredesiniz. Sürekli bağırışlar duyuyorsunuz. Bazen hücrenizin penceresi açılıyor ve size hadi hazırlan deniyor. Gerçek işkence sizn duyduğunuz acı değildİr. Kişiliğinizin yok edilmesi, size sürekli bir korku duygusunun aşılanmasıdır. Bu duygu yaşamınız boyunca sizinle birlikte olacaktır. KİMİN BÖYLE BİR ŞEYE HAKKI VAR? Yoksa herkes kavga etmiş, dayak yemiş trafik kazası geçirmiş, böbrek taşı düşürmüş vb. nedenlerle acı çakmiştir.

İdam cezasının temelinde de suçluya karşı değil topluma karşı bir caydırıcılık anlayışı vardır. Bu nedenle eski zamanlarda idam cezası halka açık olarak infaz edilirdi. İnfaz sırasında yan kesicilik suçlarının çok artması vb. nedenlerle kapalı infaza geçildi. Yani caydırıcılık unsuru hem toplum hem de kişi açısından ortadan kalktı. (Tabii ki devletin "keserim ha" deme gücü dışında)

Sonuçta bizler hukukçuyuz. Şunun da farkındayız: öldürülen insanı öldüreni öldürmek, öldürülmüş olan insanı geri getirmeyecektir. Sadece biri yasa dışı, biri yasal, iki ölü olacaktır.

İki ölü bana ne kazandırabilir?

BU NEDENLERLE ÖLÜM CEZASINA KESİNLİKLE HAYIR. öLMEYENİN BİNDE BİR UMUDU OLSA BİLE ÖLENİN HİÇ UMUDU YOKTUR.