Alıntı: Yazan Almıla ben de anlatıyım ozaman. biz beş kız kardeşiz. sondan birinci diye yahut dört numara diye tabir edilen benim sülalede. eve geldiğimde misafir var ise sorusundan tanırım. -kaç geldi? yanıt -dört. dört olmanın acısını sayıda beşten alırdım. üç ile ben birleşir beşe onun aslen ailemiz üyesi olmadığına ilişkin kurgularımızı bir bir anlatırdık. bir gün beşi yanımıza aldık (sanırım beş beş yaşındaydı) seni babannemin mahallesinde bulduk. kediler küllükte toplanmıştı bir şey ile oynuyordu. garip sesler çıkaran bir şey var orada diye gidip baktığımızda seni gördük. seni oraya atmışlar,anneme gösterdik dayanamadı aldı. o zamandan beri bizdesin yeter artık.sen kimsin senin annen kim? diyince çığlık çığlık ağlayan kardeşimi annem ile babamın yanında bulduk. o kadar inanmış ki yavrucak ailemizin beşi olduğuna ikna etmek için daha çok çaba sarfettim. çocuklar muzur şeyler. ne zaman napcakları belli olmuyor.

Bu yaptığınız eğlenceli olabilir o an için. Ama beş yaşındaki bir çocuk için aitlik güdüsüne indirilmiş en büyük darbedir. İleriki yaşlarında bir takım problemlerle baş etmesi zor hale gelebilir. "çöpten bulduk, dereden bulduk, hastane bulduk" gibi sözler çok sakıncalı. önemle duyurulur.