8 yaşında bir yegenim var.Onu ara sıra adliyeye götürüyorum.Bir kaç ay önce Eyüp adliyesine götürdüm.(Biliyorum,yanlıl bir seçimdi!)Dışarı çıktığımızda "avukat olmak ister misin?" diye sordum."Asla teyzecim, bütün gün oraya buraya kosturup,dilekçe veremem" dedi.Bir gün de evrakta sahtekarlık suçu işleyen bir müvekkilim hakkında telefonda konuşmamı duyduktan sonra "bu adamı nasıl savunursun?" diye sordu.İnanın herşeye sıfır mesafede bir küçük insanla bunları konuşmak ve onun tepkilerini öğrenmek çok zevkli oluyor.Hatta bazen ben de bazı üyeler gibi kendi kanatlarım altında bu işi benden daha rahat yapabileceğini bile düşündüm.Bence insanlar mesleklerini seçerken o mesleklerin mutfaklarını olabildiğince çok görebilme imkanına sahip olmalı.Çocukları bir yelkenli gibi düşünmeliyiz.Gitmelerini istediğimiz rotayı ellerine vereceğimize,özgürce rotalarını belirleyebilmeleri için sadece yelkenlerine rüzgar olmalıyız.Yegenimin halası da doktor.Doktorluğu da sevmedi.Yeğenim piyano çalıyor."Müzik ve öğretmek çok güzel" diyor.Biz de onun kendini keşfetmesinden büyük mutluluk duyuyoruz.Yani uzun lafın kısası eğer çocuğum olsaydı şu veya bu mesleğe girmesini istemez planlamazdim.Sadece kendisini çek iyi tanıyan bir insan olmasını isterdim.