İstanbul Barosu için örnek vereyim: 1994 itibariyle İstanbul Barosu 19.000'lerde yeni sicil numarası veriyorken, 2012 itibariyle 42.000'lerde sicil numarası veriyor. Demekki yaklaşık İstanbul Barosuna yaklaşık 80 yıl içinde kaydolan TOPLAM avukat sayısının tam 2.5 katı kadar YENİ avukat 20 yılda kaydolmuş. Yanlış hesap yapmıyorsam eskiden her 6-7 yıllık sürede mesleğe başlayan toplam avukat kadar avukat artık her yıl mesleğe başlıyor.

İstatistik elbette trajik ancak biz içinde olduğumuz için sadece kendi mesleğimizi görüyoruz, diğer mesleklerin pek çoğunun aynı durumda olduğunun farkında değiliz.

Dün mimar bir arkadaşımla konuşuyordum, onun bana verdiği bilgiye göre 1988 yılında Mimarlar Odası 18.000'li sicil veriyorken, şu anda 75.000'li sicil veriyormuş. Dolayısıyla aynı hesaba göre mesleğe yeni başlayan mimar sayısındaki artış avukatların yaklaşık 2 katı. Nitekim 1980'lerin sonunda mimarlık fakültesi sayısı 6'yken, şu anda 50'nin üzerindeymiş, dolayısıyla fakülte patlamasında da hukukla benzer bir paralellik var. Keza işsizlik ve maaşların sürekli düşme istatistikleri de farklı değil. Bugün üniversiteden yeni mezun bir mimarın iş bulma şansının çok düşük olduğu, bulanların da neredeyse asgari ücretle inşaat firmalarında "belediyede iş takipçiliği" benzeri işler yaptığını mimar olmadığımız için belki biz bilmiyoruz ancak onların hali de bu.

Diğer meslekleri bilemiyorum, ancak sorunun "avukatların" ya da "mimarların" sorunu değil, yüksek öğretim politikalarının sorunu olduğu inancındayım, dolayısıyla diğerlerinin pek çoğunun durumlarının farklı olduğunu da sanmıyorum.

Bence doğru olan avukat sayısını sınırlandırmak değil, hukuk fakültesi sayısını sınırlandırmaktır ancak bunun kontrolü bizim elimizde olmadığından "açık yaraya" doğru müdahaleyi yapma şansımız yok. Bu durumda ise sınav, kota vs. yöntemlerle meslektaş sayısının sınırlandırılması ideal olandan çok uzak bir "pansuman çözüm" olmakla beraber ne yazık ki şu aşamadaki bence tek çözüm niteliğinde.