kadından şair olur.içindeki genlerin erkek genlerine yakınlığıyla doğru orantılı olarak ama.
Şiirler, cesaretli insanların kaleminden akar beyinlere. Şairlerin her cümlesi, bir doğum sancısıdır. Acılarla, olaylarla yüzleşmek kolay nane değildir. Birini çok seversin, şiir yazarsın. Ne kadar sevdiğini anlayınca gene bir korkuya kapılırsın. Sevgilinden ayrılırsın, şiir yazarsın. Uzaklara gidip, eğlencelerin arasında sevgilini unutmak dururken şiir yazman, intihar idmanı sayılır. Son noktayı koyduktan sonra şiirdeki kelimelere, yaşayıp yaşamayacağını kimse bilemez şairin. Zaten o şiiri yazdıktan sonra, ilaç dolu bir kutuyu ağzına atmıştır. Zehiri almıştır. Yaşasa bile, ölüm, yaşam kadar hızlanır.
şair olmak ruhu riske atmaktır. kadınlar da yapı itibarıyla ruhu çok fazla riske atmazlar. atanlar gerçekten şair olabilirler.
bana kadınların daha duygusal olduğunu söylemesin kimse(şiir yazanları ayrı tutuyorum). Ağlamak, duygusallık paralelinde değildir. En derişik gözyaşı şiir değil midir? erkekler gözyaşlarını kağıda, kadınlar selpak mendile dökerler. şiir duygu yoğunluğunun açık kanıtıdır. gözyaşları anlatmaz her şeyi.


Kırlarda yaşayacaktık,bulutlarda ölecektik
Üstüne her bastığımızda narin kır çiçeklerinin
Daha çok açacaklardı
Yüreğinin her çarpışında bulutlardan
Semavi bir yağmur yağacaktı kurak yerlere

Sen olacaktın hep en asil, en gri, en nazlı göklerde
Sen demedikçe hiçbir sarmaşık hiçbir dala sarılmayacaktı
Hiçbir yaprak gözlerinden yeşil olmayacaktı
Hiçbir toprak kabul etmeyecekti hiçbir ölüyü sen istemedikçe
Senin dokunmadığın hiçbir çiçek kokmayacaktı bahar gibi
Ve sen olmayınca olmayacak bu tabiat, insanlar yaşayamayacak...

Tanrı bir kuytuda,evrenin bir yerinde hıçkırıklara boğulacak
Usul usul yıldız yağacak gökten ateşler içinde, çığlık gibi

Sönecek tapınakların tüm ateşi sen olmayınca
Hayvanlar her gün ağlayacak, kahrolacak
Sana dünyanın en güzel duaları edilecek
Her dilde, bütün evrende, aynı kutsallıkta.

Senin mezarına diktiğim mor menekşeye imreneceğim
En çok sen kokacak dipleri
Kollarım olacak kökleri
Toprağı yarıp inecek aşağı senin öylece uzandığın yere
Saracak sımsıkı o soğuk vücudunu
Sonra senin ılımış kanını çekecek içine
O kanla beslenecek, büyüyecek
Göklere ulaşacak mor menekşe

Senin huzur içinde arp çaldığın cennete
Tanrının yalnız ikimiz için hazırlamış olduğu yere.

Ve ben başlayacağım tırmanmaya beş sene on beş sene…
Koca bir ömür boyu geleceğim sana yılmadan, usanmadan
Sonra ben de öleceğim yorgunluktan, en çok da sensizlikten
Aşağı düşeceğim
Bana biraz yer açmak için kenara çekileceksin mütevazı bir suskunlukla
Senin kefenine sığdırmaya çalışacaklar ikimizi vasiyetin üzerine
Biraz toprak da benim üstüme atacaklar küreklerce hiç ürkmeden
Bedenlerimiz çürüdükçe, ruhlarımız ölümsüzleşecek
Gene yan yana yatacağız, dizlerimiz bükük senle kabirde
Ama ruhlarımız hep koşacak, hep koşacak
Yukarılarda bir yerlerde….

Tayfun