Sene 1995. Yer İstanbul Üniversitesi Hukuk Fakültesi,1. sınıf anfisi. Ders; Anayasa Hukuku ve birazdan anfinin sol tarafından uzun boyu, dalgalı beyaz gür saçlarıyla 60 larında bir adam kürsüye doğru yürür...Biz ilk dersimizin başlayacağını düşünürken gerçekte,hukukçunun ne olduğunun,akademik ve hukukçu bir kimliğin nasıl dizayn edileceğinin ilk öğretisini,birazdan alacağımızı bilmiyorduk. Öğretmen sınıfa girdiğinde,anfideki hemen herkes çoktan ayağa kalkmıştı... Karizmatik sesini kullanmadan önce dahada etkileyici vucut dili ve keskin bakışlarıyla,tüm anfiyi tek tek süzen bu asil akademisyen söze başlamıştı bile; Arkadaşlar,sizler artık lise çağını bitirmiş,hukuki akademik eğitim almaya başlayan,yetişkin bireylersiniz,lütfen eski alışkanlıklarınızı tekrarla,gereksiz saygı gösterisinde bulunmak için ayağa kalkmayın, burası lise değil,üniversite ve sizler artık geleceğin hukukçularısınız...Beyler bayanlar ben Erdoğan Teziç Anayasa hukuku derslerinizin bir kısmına ben gireceğim....Diyerek hepimizi oturtmuş ve derse başlamıştır. Ne yalan söyleyeyim, kendimi o gün hukuk fakültesinde okuduğum için, bir başka güçlü ve bir başka gururlu hissetmiştim. Ve yine ne yalan söyliyeyim, ben hala avukat cüppesini giydiğimde, kendimi bir başka güçlü ve bir başka gururlu hissediyorum...
Bir ara Prof.Dr. Erdoğan Teziç'in sınıfta elektrikler kesildiğinde, mum ışında anlattığı derside anlatırım...Ancak 23 yıl sonra dahi, hala meslektaşım dediği avukatların, her ağzını açtığında, emme basma tulumba gibi ayağa kalkmasını, bir saygı göstergesi olarak gören ve bunu ısrarla, avukattan bekleyen, olmadığı takdirde, yasal düzenleme yapılsın, diyen bir zihniyetin, Prof.Dr.Erdoğan Teziç'in, değil, o günkü ilk dersine, herhangi bir günkü, herhangi bir dersine, girmiş olmasını dilerdim...