İki hafta önceydi sanırım. Ankara 3G (Gar, Gış, Gıyamet), akşam ofisten çıktım, önümdeki otobüs 30 derece eğimli yolda kalmış, gidemiyor. Vasıtaların yolda kalmayacağı bir yere kadar, olmadı eve kadar Yürüyeyim bari dedim. 2-3 saat yürümeyi göze almışım. Sıhhiyeden Bahçeli'ye kadar yürüdüm, Milli Kütüphane'ye varmak üzereyim ki artık ayaklarım adım atamayacak hale geldi. Taksiler ya dolu, ya yolcu almıyor. Neyse biri durdu. Ziyadesiyle konuşkan bir şoför. Mesleğimi de öğrenince "Bir kadın avukattan " çektiği kadar başka kimseden çekmediğine ilişkin haciz hikayesini anlatıyor da anlatıyor. İstiyor ki onu onaylayayım, vah diyeyim, meslektaşım aleyhine ileri/geri konuşayım, "değil mi?" diye onay bekliyor cümleleri ama bende tık yok. Bozuluyor.
Nihayetinde inerken Paramı uzattım. Üstünü vermesi gerekiyor. "Bozuk para yok" lafı bekliyorum tavrından, taksicilerin klasiği. "Zaten o kadın avukattan çok çektim, üstü bende kalıversin" diyor gülerek. Bir başka meslektaşıma ait fatura başımda patlıyor. Yüzüne birşey demiyorum ama içimden "zıkkım olsun, hayrını görme" diye geçirip uğurluyorum taksiciyi.