Dolu dizgin yine yüreğimdeki atlılar ,tozu dumana kata, kata bana doğru,
yol almadalar,bense ekimin bu sabah soğuğunda,
masamda bir fincan köpüklü kahvem,
elimde kalemim
ve yüreğimde hasretin,
tek başıma,
yapayanlızım bu dünyada...

Kalabalıkların arasında, ne tek bir ses var, ne de en ufak bir seda,
mutluluktan yana,
bomboşum anlıyor musun?
Senden kaçışım da bu yüzdendir haftalarca,
kapanan telefonların,
açılmayan mektupların tek açıklamasıdır bu efsunlu sabahlar.
Yorgunum,kilometrelerce yokuş çıkmışcasına,ve üstelik boynumda tonlarca yük,
ve ayağımda demir prangalar,
mısralarım da törpülemeye yetmiyor artık bak karanlıkları...

Anlıyor musun?
Çekildim yalnızlığıma,
dışarıya açılan tüm panjurlarını çekerek ,
gömüldüm içimdeki sonsuzluğa,
tahammülüm yoktur artık yabancı ışıklara,
uzak ihtimallere ve de
acabalara...
Kaçışım bu yüzdendir,
yazmayışım,
duymayışım,
sana bakmayışım bundandır,
anlıyor musun?