Babamın gönlümdeki yeri bambaşkaydı,annemden daha çok babamı severdim.Yaşarken; en büyük korkum babamı kaybetmekti.Kaybettiğim gün; "Her şey bitti!" dedim.Çok iyi bir insandı ki; yakınımız olan bir çok kişi aynı kelimeyi sarf etti. Çok özel bir insandı; hümanist,özverili,aydın,naif bir insan.Ölüm haberi herkezi şok etti.Onu tanıyan herkez çok üzüldü. Uzun bir süre öldüğüne inanamadım. Babamı kaybettikten sonra annemi yalnız bırakmamak için bir kaç ay annemin evinde kaldım.İşten dönüş saatine yakın pencereden babamı bekler oldum!ölümünü bir türlü kabullenemedim.Uzun yıllar hemen her gece rüyalarımdan çıkmadı,öyle ki rüya görürken,"meğer babam ölmemiş" diye düşünüyordum,uyanınca rüya olduğunu anlayıp üzülüyordum.Çok gençtim,bir yandan küçük çocuğum diğer yandan okulum derken seneler hızla akıp geçti... Aile büyüklerinden bir çoğu bu süreçte vefat etti. İkinci büyük kaybımı 3 sene önce annemle yaşadım. O da çok müstesna bir insandı.Ama doğrusu,annemin ölümü beni nedense babamdan daha çok sarstı. 3 senedir mezarına gidemiyorum;yüreğim elvermiyor... Ölüm kötü bir olgu...